Nabeschouwd

Kleine kelkjes hebben grote katers. Rinus Ferdinandusse (1931)

Toen ik de foto’s terugkeek zag ik d’r één totaal mislukte tussen zitten: ’n gepoogd portret van ’n pot. ’n Wc-pot, welteverstaan.

“Ja,” zei Brrrr, “dat weet ik nog wel. Je kwam van ’t toilet terug om je camera te pakken. En toen vertelde je dat je ’n geweldig idee voor ’n stukje had. Meer dan dat ’t geniaal was wilde je niet kwijt.” Ik keek even sprake- en gedachteloos naar de plaat.

“Geniaal.” herhaalde ik alleen maar, terwijl ik de ontbrekende stukjes van Koninginnedag probeerde terug te halen.

“Maar je hebt je verder keurig gedragen, hoor.” zei Brrrr geruststellend.

“Mooi.” reageerde ik tevreden.

[Hoewel vermoedelijk afgezonken in ’n verdronken spelonk van m’n verloren herinneringen had ik nu tenminste ’t bewogen bewijs van m’n vernuft.]