Er ging iemand naast me zitten. Ik kon hem niet zien – alleen dat het een hem was, een jonge hem – en ik wilde ook niet opkijken vanuit mijn boek. Dat zou zo, ik weet niet, ordinair kunnen overkomen. Dus bleef ik gericht op de bladzijde. Ondertussen zag ik in mijn ooghoeken hoe hem zijn tas op de stoel tegenover me legde. En – belangrijker – ik rook hem.
Het was een bijna bedwelmende geur, een parfum dat me er bijna tot deed neigen om naar zijn nek te tenderen en mijn neus diep erin te begraven. Als reuk geen naam heeft was dit voorzeker en veruit de meest onbenoemde. Ik sloot mijn ogen en haalde de lucht rond me op. En besloot.
Ik zou niet, gewiekst of anderszins, een glimp van de jongeman proberen op te vangen. Hij had me tenslotte zijn kostbaarste bezit al gegeven.
[Toen ik volhardend even later alleen op het perron stond had ik spijt. Dat wel.]
Mowl 
Plaats een reactie