“Hier heb ik de hele week al zin in.” zei de Indische vrouw op de Pasar Malam tegen haar man. “Maar het is zo’n gedoe om zelf te maken.” Waarna ze een goudgeel gefrituurd staafje in haar mond stak. Ik was benieuwd wat het was, maar dorst het niet te vragen. Aan haar gezicht te zien, moest het wel heerlijk zijn.
“Doe mij ook maar zo’n portie.” zei ik tegen de jongen van de kraam met Indische specialiteiten. Even later kreeg ik ook een bakje. Voorzichtig – je weet tenslotte maar nooit – proefde ik.
Friet, herkende ik.
[De Indische vrouw vroeg er nog mayo bij, maar zo Hollands wilde ik niet zijn.]
Mowl 
Plaats een reactie