Op ’n gladde baan

Sneeuw is liefde: het rondt de onzuivere vorm af en bedekt het lelijke. Judicus Verstegen (1933)

Ik zie ’t pad niet, paniekte ik. De sneeuw had — weer es ’n keer — de wereld met ’n socialistisch laagje gelijkheid bedekt.

“Ik zie ’t pad niet.” zei ik tegen Brrrr. Die dacht dat ik grapte. “Nee, echt: ik vind dat heel erg storend, dat ik ’t pad niet kan zien.” Brrrr bleef vrolijk aandoen. “Zo dadelijk loop ik d’r naast — en dan?”

Daarmee had ik flinke verwarring gecreëerd. Brrrr knipperde met z’n ogen en keek me onbestemd aan. Maar snel hernam ie zich.

“Volgens mij ben je allang van ’t padje af.” frazelde die.

[Zo’n goedkoop inkoppertje. Ik had ’t bijna zelf kunnen bedenken.]