“Waar is ’t goed voor geweest?”

Vandaag de dag stoppen de mensen alleen nog om van andermans leed te genieten, van ontwrichte lichamen in autowrakken of van de laatste stuiptrekkingen van jankende honden; maar als iemand ze ergens om smeekt lopen ze door. Philippe Claudel (1962)

Ik moest huilen als ’n kind. Ik begreep d’r niks van.

“Lekker zeg.” zei Astrid de andere dag bij d’r tahu isi.

In ’t televisieprogramma van afgelopen zondag werden brieven voorgelezen van Nederlandse soldaten in de Indonesische Vrijheidsoorlog. Eén van die brieven was van m’n oom, die in maart 1949 door ’n granaatscherf om ’t leven is gekomen.

Ik kende de woorden van die brief. Ik had de droge kennisgeving van z’n dood tot me genomen en de brieven van vrienden gespeld — precies zoals ze nu werden voorgelezen. Niks nieuws, dus. Waarom ik dan zo moest huilen was me ’n raadsel. Maar Astrid begreep ’t wel.

“Dat komt door familie-energie.” zei ze bij d’r tahu isi. “Lekker zeg.”

[“En met Oud en Nieuw moet je flink knallen.” gaf ze ons als tip. “Tegen de boze geesten.” Ze schepte nog es op. Ik was even vergeten dat M Indisch is.]