Dagsluiting

Heel wat mannen hebben met hun tong hun neus gebroken. Seumas MacManus (1861-1960)

’t Was laat en ik was vermoeid. Dat zei ik ook.

Ik boog me voorover naar Brrrr, gaf ‘m ’n nachtzoen en mompelde, terwijl ik me op m’n zij draaide: “’t Is laat en ik ben vermoeid.” Brrrr was meteen klaarwakker.

“Wat zeg je nou?” schrok ie. “Zeg dat nou niet.” Ik draaide m’n hoofd — meer niet — naar hem. M’n ogen waren al dicht.

“Wat niet?” duwde ik door m’n lippen. “Hoezo niet?”

“Dat klinkt zo –” probeerde Brrrr, “Ik weet niet.”

“Als laatste woorden?” ’t Werd me duidelijk.

“Ja.” zeidie. “Bah.” Ik gaapte.

“Als dat m’n laatste woorden zouden zijn geweest, gelden ze allang niet meer omdat ik al veel laatstere woorden heb gesproken.” (Ik stond zelf te kijken van de helderheid van wat ik zei.) Ik tuitte m’n lippen. “Geef me nog maar ’n zoen.” zei ik. Brrrr drukte z’n mond tegen de mijne. Ik draaide m’n hoofd — meer niet — terug in de rustpositie.

“’t Is al laat en ik ben vermoeid.” geeuwde ik.

[“Au!” kreet ik. M’n glimlach was ’t laatste wat ik me kon herinneren. Dat en de por in m’n rug.]