|
Van ’t één komt ’t ander.
Zo kwam ’t dat we met de Mater Familias aan ’t filosoferen raakten over haar kleinkinderen.
“Die blijven niet in Nederland.” dacht Moeder. Brrrr schudde onderschrijvend z’n hoofd.
“Nicht gaat vast en zeker naar Japan.” zeidie stellig. “En Neef zie ik nog wel naar Australië vertrekken.” Dit was ’t startschot voor verregaande speculaties waarin de toekomst van ’t nageslacht uitvoerig aan de orde kwam. Slotsom bleef in elk geval de onvermijdelijke emigratie van ’t tweetal. Tot zover had ik me buiten ’t gesprek gehouden.
“Misschien gaat ’t wel heel anders.” doorbrak ik m’n zwijgen. “Misschien gaan ze wel helemaal niet naar ’t buitenland. Misschien trouwen ze wel ’n rijke partner.” Ik keek naar Brrrr. “Net als jij.” zei ik.
“Nou zeg.” zei Brrrr. Moeder deed of ze me niet hoorde.
[De betovering van de verwondering over ’n vermoed verschiet was terstond verbroken. Laat dat maar aan mij over.]
Plaats een reactie