Afdracht

De beste manier om iemand te leren kennen is achter hem de trappen op te gaan en toe te zien, hoe de voeten deze opgave volbrengen. De achterzijde van de mens is trouwens altijd het openhartigst. Henri Bruning (1900-1983)

De avond was gevallen. Ik zat in m’n flanel allenig op de bank: Brrrr was werken. Pim had ’n plekje gevonden tussen m’n benen en Miesje lag gekruld op de opgevouwen foulard. Kaarsjes aan. Kruidenthee bij de hand. De telefoon ging. Brrrr.

“Ja.” zei ik. “Nee, niks bijzonders. (…) Tuurlijk liefje. (…) Ja, natuurlijk heb ik m’n kleren weer netjes opgehangen. (…) Nee schatje, natuurlijk niet over die natte spijkerbroek. Die moet toch eerst drogen. (…) Schatje. (…) Nee, ik heb verder ook niks. (…) Ik mis je. (…) Nee, ik meer van jou.” Ik beëindigde de verbinding.

Nog even keek ik naar de telefoon. Wat is ie toch lief. dacht ik vertederd. Toen tilde ik Pim op tussenuit m’n benen. Miesje sprong van de bank.

“Hopla.” zei ik. “Papa moet even naar boven. Even ’n illusie voortzetten.”

[Even later was ik weer terug en hingen de kleren zoals ze hangen moesten. Pimmetje en Mies kropen weer bij me op de bank. De thee was nog warm.]