“Donders.” hoofdschudde de man. Hij wees op zijn armen. “Hier en hier,” zei hij, “daar spoten ze vloeistof in. Donders.” Hij maakte een wegwerpgebaar.
“En dan die buis – donders, donders.” Het hoofd van de man ging heen en weer. “Dat was niks voor het Vrouwtje geweest. Nee nee. Donders.” De man pakte een zakdoekje en snoot er zijn neus in. “Pollen.” legde hij uit. “Donders.” Hij veegde zijn wangen schoon.
“Als het aan het Vrouwtje ligt is de hele woonkamer leeg.” ging hij verder. “Mooi rustig.” zei hij. “Donders.” Ik zag de zwartomrande nagels van de man. “Alleen met de kerst.” zei hij. “Dan mag ik los.” Hij knikte. “Donders.” zei hij. Het hoofd stopte plots met wiegen. Waarschuwend strekte hij de wijsvinger, met het zakdoekje nog vastgeklemd.
“Maar na de kerst moet ook alles meteen weg.” zei hij. “Donders.”
[Hij snoot zijn neus nog eens. “Pollen.” zei hij. “Donders.”]
Plaats een reactie