Figurant

De volwassenen zijn de stenen, de kinderen het cement. Godfried Bomans (1913-1971)

Ook buurjongen Ties was — met de havaianas — mee teruggekeerd. Ik had ‘m net de straat omhoog zien rennen.

Hij speelde verstoppertje met andere kinderen uit de straat. Daarvoor had ie zich al ’n aantal keren met succes verborgen gehouden achter de heg in onze voortuin — de reden dat ik nog even had gewacht met de vuilniszak buiten te zetten. En nu ’t kon hoorde ik ‘m alweer naar beneden rennen.

“Hoi Ties.” wilde ik zeggen, maar nog voordat m’n mond zich kon openen zag ik Ties voorbijvluchten met ’n vinger voor z’n lippen. Ik begreep ‘t.

Sst! deed ik dus.

[Ties verborg zich achter de heg in de volgende tuin. Hij maande me stralend tot zwijgen. Daarmee zeidie eigenlijk dat ie weer thuis was.]