|
De poes in m’n droom was niet zomaar ’n poes, dat kon ’n blinde zien. Ze was ’n poes met ’n missie, de brenger van ’n boodschap.
Rank & slank was ze & ze bewoog in ’n wonderwitte wolkenwereld. Ze sprak me toe.
“Sta op.” gebood ze. “’t Is de hoogste tijd.”
Ik schrok wakker & richtte me half overeind op in ’t bed. Met ’n slaperig oog keek ik op de wekker van Brrrr. Op de minuut nauwkeurig was ’t m’n reguliere wektijd.
Aan mijn kant van ’t bed lag m’n telefoon, die me normaalgesproken ’t ochtendsignaal geeft. Ik herinnerde me nu ’t amechtige piepje waarmee ’t apparaat enkele uren eerder — dat was dus midden in de nacht — had laten weten dat de batterij de geest gaf. Waarna ik terug was gezonken in ’n verre, diepe slaap.
Ik stond op, zoals m’n droompoes me had gezegd te doen.
[Even later, onder de douche, vroeg ik me af of ik nu ’n visioen had gehad gelijk die van de marskramer van Kevelaer, waardoor massale pelgrimage voorzeker onafwendbaar zou zijn.]
Plaats een reactie