Ik was in Den Haag terechtgekomen bij een verrassingsfeestje voor een afgelopen omroepster die zestig was geworden. Er hingen vlaggetjes voor de vreugde en de gasten hadden blond haar en een zonnebril. Het openluchtmausoleum serveerde prosecco en bitterballen. Alom werd er in de lucht gezoend, gelachen en gezwaaid.
“De ondergang der ledigen is nakende!” orakelde een voorbijfietsende profeet luid, één hand gebald in de lucht. Het terras hield zich doof.
Je zou denken dat ze nu wel zouden luisterden, dacht ik.
[En terwijl ik mijmerde over de verloren boodschap nam ik nog een bitterbal.]
Mowl 
Plaats een reactie