Gehaktdag

Niets maakt het paard zo vet als de blik van de koning. Plutarchus (ca. 46-ca.120)

Tegenover de sigarettenfabriek staat ’n huis. Vroeger was daar ’n frituur. Ik kwam d’r in die tijd wel es met vrienden.

Van één keer herinner ik me dat ik grappig wilde zijn en ’n dubbelzinnige opmerking maakte. ’t Ging over ’n frikandel, geloof ik. De grap pakte anders uit dan ik gehoopt had.

Niet alleen kon d’r geen van m’n vrienden om lachen, ook de man van de frituur vond ’t niet leuk. Hij kwam tenminste achter de vitrine vandaan om me met ’n oorvijg te dreigen. (Bestaan die eigenlijk nog wel, oorvijgen? Of zijn die ook al uitgestorven, net als stoepschrobben en waslijnen?) De man was groot en sterk, met haar op z’n armen, dus ik kreeg ’n rood hoofd en wenste te verdwijnen.

Of ik nog iets van ’n excuus heb gemompeld, weet ik niet meer. Wel dat ik sindsdien geen frikandel meer heb gegeten. En de frituur gesloten is.

[Van ’n oorzakelijk verband zal ik niet durven reppen. Maar ’t zet je aan ’t denken.]