Zoektocht

De kritiek verschoont de raven, doch gaat te keer tegen de duiven. Juvenalis (1ste-2e eeuw)

Door ’n nooit­gekende kracht werd ik op de knieën gedwongen voor ’n hui­lend jongetje, even voorbij Hans en Grietje. Nu liepen we door ’t sprookjes­bos, op zoek naar z’n juf — tot duidelijk mis­noegen van Brrrr.

“Jullie horen hier niet.” had ie al eerder kinderen toe­gebeten die ‘m in de weg liepen. Meestal renden ze dan geschrok­ken voor bescher­ming naar hun begelei­ding.

En uit­gerekend hij liep nu, dank­zij mij, te zoeken naar de juf­frouw van ’n vreemd kind. De jongen was al snel aan ons gezelschap gewend: z’n tranen waren gedroogd en hij rende van sprookje naar sprookje.

“Dat heb je mooi voor mekaar.” zei Brrrr buiten gehoorsafstand van ’t kind. “Wat moeten we daar nu weer mee?” Ik hoefde geen antwoord te verzinnen, want ’t jongetje had tussen de talloze bezoekers ineens z’n juf herkend. Hij rende opgetogen op d’r af.

“We hebben ’t halve park met ‘m doorgesjouwd.” moest Brrrr kwijt. “Ik zou ‘m maar beter in de gaten houden, als ik u was.”

De juf gaf geen antwoord. In plaats daarvan pakte ze ’n leren tuigje waar ze ’t kind in hees.

[“Zag je dat?” stamelde Brrrr wat later en verderop. “’n Kind aan ’n riempje!” Ik kon aan z’n stemtoon niet bepalen of ie verontwaardigd was of blij verrast.]