|
De Griek blies net ’n grote zeepbel toen d’r ’n kat voorbijliep.
“Kijk es, Rosa.” zei de Griek tegen ’t meisje, “Kijk es wat ’n mooie zeepbel.” Maar ’t meisje zag ’t niet.
“Poesje.” wees ze ’t dier na. De Griek dompelde ’t blaastuitje weer in de houder.
“Jaja.” zeidie terwijl ie weer ’n grote bel blies. “Maar kijk hier es naar.” De kat was inmiddels om de hoek ’t zicht uitgelopen. Rosa keek de Griek aan, terwijl heur armpje onveranderd bleef wijzen.
“Poesje.” herhaalde ze. De Griek draaide de bellenblaas dicht en zette die, iets te hard, terug op tafel.
“Zeg maar bye tegen je bellen.” mompelde ie.
[Rosa hoorde ’t niet, maar keek naar de hoek waarachter de kat verdween. “Poesje.” wees ze.]
Plaats een reactie