Et tu(i), Brute?

Het niets heeft geen centrum en zijn grenzen zijn het niets. Leonardo da Vinci (1452-1519)

“Dag meneer.” zei de stem aan de andere kant van de telefoon. “Ik zou nog even voor u uit­zoeken wat zo’n etui voor ’n horloge kost.”

“O ja.” zei ik — ik blufte. Ik wist niks van een etui.

“Ja,” zei de man waarschuwend, “ze zijn niet goed­koop, hoor.” Nu werd ik helemaal nieuws­gierig.

“Zegt u ’t maar.” De man schraapte z’n keel.

“Ik kan u er één leveren voor vier­honderd euro.” zeidie toen.

“O nee.” zei ik resoluut. “Da’s ver boven m’n budget.”

“Daar was ik al bang voor.” zei de man. Hij klonk bijna opgelucht. “Maar denkt u d’r maar rustig over na.”

“Dat zal ik zeker doen.” zei ik. “Dag meneer.”

[’t Duurde nog even voordat Brrrr thuis zou komen. Ik had dus alle tijd om m’n strategie voor te bereiden. Dit kon nog wel es ’n leuke middag worden.]