De dame & de jongeheer

Wie de speelbal is van enige hartstocht, is het ook van hen, die die weten aan te blazen. Madame de Staël (1766-1817)

Toen Brrrr, staand voor ’n auto­maat met snoep en speelgoed in ’t Open­lucht­museum, ver­zucht­te dat ie altijd al zo dol was ge­weest op fluitjes en ik ant­woord­de: “Maar dat weet ik toch.” schoot ’n jonge vrouw binnen gehoors­afstand vanzelf in de lach.

Ik keek haar aan en haalde m’n schouders op, waarna ze nog steviger begon te bul­deren. Dit tot zicht­bare on­gerust­heid van d’r zoontje. Hij begon aan z’n moeder te trekken.

“Mamma?” vroeg ie angstig. “Mamma? Is d’r iets?”

Maar in plaats dat Mamma de zoon kon gerust­stellen, boog ze voor­over en scha­ter­de voluit.

“Mamma?” piepte ’t zoontje nog es. “Zeg dan wat.”

[We besloten moeder en kind alleen te laten, zodat Mamma kans kreeg om weer tot zich te komen en ’t kind de stuip­aanval te verklaren.]