|
De stem in de trein was vertrouwd. Hoe die aankondigde welk station we naderden had iets meelevends.
Behaaglijk en warm wanneer ’t buiten kil en guur was en de coupé dampend klam. En als de zon scheen en park en picknickmand lonkten, jubelde de stem bijna met ons mee.
Maar iemand heeft ergens besloten dat de stem niet meer deugde en vervangen moest worden. En nu worden de haltes opgelezen door ’n vrouw, die ons op monotone en afstandelijke toon meedeelt vooral de bagage niet te vergeten.
Alsof ’t haar wat uitmaakt.
[Dit weekeinde rijdt m’n trein niet, omdat ze aan ’t spoor werken. Iemand heeft dat ergens besloten. Ik hou m’n hart vast.]
Geef een reactie op Thijs Reactie annuleren