Ik kan me vergissen.
Het meisje op het bankje was een onopvallend meisje. Een beetje een meisje uit een vaag verleden, toen onopvallendheid voor meisjes nog een deugd was. Met strikjes en een pop. Lief en rustig. Zo’n meisje. Totdat haar mobieltje afging.
Een blik op het schermpje wekte de feeks in haar. Haar ogen knepen toe. Een blinde had in haar nog de verzengende furie herkend. Zuchtig beantwoordde ze de oproep.
“Wat moet je? Wat moet je?” riep ze. Op een antwoord werd niet gewacht.
“Ga je moeder bevruchten!” spoog ze. “Loser! Kankerchico!” Zonder omhaal verbrak ze de verbinding.
Even nog bleef de woede rusten op haar gezicht. Dan ebde ze weg en werd het meisje weer lief en rustig. Zoals ze eerder was. Zo’n meisje van vroeger. Toen meisjes nog onopvallend waren.
[Niemand anders keek op. Zo bijzonder was het misschien ook niet. Maar ik kan me vergissen.]
Geef een reactie op Possum Reactie annuleren