Dit was nou al de derde keer in twee dagen dat ik een halte te vroeg op de stopknop van de bus had gedrukt.
Omdat ik heel goed ben in het negeren van fouten van mezelf, stapte ik – net als de vorige beide keren – gewoon uit alsof ik hier ook echt moest wezen. Daarbij diende zich meteen het volgende probleem aan.
Gisteren had ik de afstand tot mijn eigenlijke bestemming nog gewoon wandelend afgelegd. Dat ging dit keer niet: ik was voor de brug over de Rijn uitgestapt en ik moest aan de andere kant zijn. De gedachte om te gaan lopen, met het diepe, zwarte water onder me langskolkend, liet me al bijna hyperventileren. Er zat niks anders op dan op de volgende bus te wachten.
[“Overstappertje.” zei ik zo achteloos mogelijk tegen de chauffeur aan wie ik mijn strippenkaart liet zien. Beheerst zocht ik een plekje om te zitten. En drukte dan op de stopknop.]
Geef een reactie op Egbert Reactie annuleren