|
“Even snel.” zei Brrrr die avond door de telefoon. “Pompompompom. Pompompompom. Pompompompòòm pòòm pompom.”
Ik dacht na, maar kwam niet over de drempel.
“Doe nog es.” zei ik.
“Pompompompom. Pompompompom. Pompompompòòm pòòm pompom.” deed Brrrr. Ik piekerde nog even door. Totdat ik ’t in enen wist.
“O Fortuna.” gilde ik. “Uit de Carmina Burana van Carl Orff.”
“Carl Orff!” riep Brrrr tegen iemand anders. “Carmina Burana!” En toen, voordat ie de verbinding verbrak, weer tegen mij: “Dankjewel.”
[Natuurlijk wist ik best dat ie zelf ook wel wist wat ’t was. Net zoals ik wist dat ie eigenlijk alleen maar even m’n stem wilde horen. Hij is zo lief.]
Geef een reactie op Harrie Reactie annuleren