|
Ik zat met de kwast in m’n maag. Dat vertelde ik Brrrr.
“Hoezo?” zeidie. “Je hebt d’r toch geen spijt van?”
“Welnee.” zeidie. “Maar ik had ’n vrolijk stukje willen schrijven over hoe we ’n nieuwe scheerkwast hebben gekocht voor zeventig euro en dat ik dat wel veel geld vond, maar dat de verkoper zei dat d’r wel scheerkwasten van driehonderd euro bestaan en dat deze relatief goedkoop is, omdat ie met de rugharen van de Chinese das is gemaakt en dat we ’m toen maar gekocht hebben en ik helemaal verrukt werd toen ik ’m de volgende dag gebruikte — zo zacht! zo teder! — en dat ik sindsdien alleen maar droom van die kwast van driehonderd euro.” Brrrr keek me aan.
“Da’s toch best grappig?” vond ie. Even zweeg ik.
“Ja.” zuchtte ik toen treurig. Ik wreef door m’n ogen. “’t Is alleen geen grap.”
[Brrrr sloeg z’n arm om me heen. “Ach,” zeidie troostend, “over ’n jaar of vijftien zien we wel weer verder.”]
Plaats een reactie