Nevelmaand

Ik heb nooit een begin van een einde kunnen onderscheiden. Georges Braque (1882-1963)

“Ik moest hals­over­kop naar ’t ver­pleeg­huis.” zei m’n moeder door de tele­foon. “’t Gaat slecht met Broer van Tante.”

Ze ging verder.

“Ik heb d’r ’n hele tijd bij­gezeten, maar ’t bleef eigen­lijk ’tzelfde. De zusters zeiden: Ga maar, je kunt toch niks doen.”

’t Bleef even stil.

“’t Is weer novem­ber.” zeiden we tegelijk.

[Vorig jaar dachten we dat ook al. Maar toen had Broer van Tante nog ’n jaar uitstel bedongen. Of twee. Wie zat ’t zeggen.]