Je hebt soms van die dagen in een arbeidzaam leven dat je andere dingen doet dan werken. Bouwen aan de bedrijfscultuur, bijvoorbeeld.
Ze hadden dit keer bedacht dat we allemaal een foto van onszelf meebrachten en er met elkaar over zouden praten, twee aan twee. Zo kwam het dat collega A me haar kinderfoto gaf. Een blote blonde blaag in een zinken teiltje.
Ik bekeek hem zwijgend en gaf hem toen weer terug. Misschien keek ik er wat viezig bij.
“En?” vroeg ze namelijk.
“Ik zal nooit meer hetzelfde naar je kunnen kijken.” biechtte ik. “Zeker niet nu ik je tepels heb gezien.”
[“Maar ze zien er nu heel anders uit, hoor.” probeerde ze nog. Dat hielp niet echt.]
Plaats een reactie