|
Soms zijn dingen heel eenvoudig. Neem ’t conflict tussen Israël en de Palestijnen, bijvoorbeeld. Da’s heel duidelijk: de eerste is de agressor en die tweede, nou ja, die zijn de slachtoffers.
Als Israël zich nou maar gauw terugtrekt uit de bezette gebieden is ’t grootste deel van ’t probleem in de regio al weggepoetst. En dan moeten we maar es gaan bekijken of dat land eigenlijk wel recht van bestaan heeft.
Met name progressief Nederland — en ik reken me daartoe — koestert niet altijd de weelde van de nuance. Nu, netzomin trouwens als in m’n jeugd, toen men zich even kritiekloos en onvoorwaardelijk aan de andere kant, achter Israël, opstelde. Hoe en wanneer die houding zo radicaal is omgeslagen, heb ik trouwens nooit helemaal meegekregen. Maar dat terzijde.
Bert de Bruin heeft gesproken met vijftien min of meer bekende Nederlanders over hun relatie met Israël. De door hem opgetekende verhalen zijn in monoloogvorm verschenen in de bundel Israël en ik. Uiteenlopende mensen — poltici, journalisten, sporters — blijken vaak ’n zeer verhelderende kijk op ’t land en de regio te hebben.
Vijftien relazen, liefdevol en boeiend opgetekend. Met opmerkelijke uitspraken, dromen en herinneringen. Geen pasklare oplossingen voor de problemen in ’t Midden-Oosten. Wel wensen voor de 60-jarige. Zoals die van Samira Bouchibti: Vrede, Salaam, Sjaloom.
Eigenlijk heel eenvoudig.
[En als ik dan nog meld dat ’t boek verkrijgbaar is bij de reguliere boekhandel krijg ik vast die handtekening van de schrijver wanneer ie over ’n paar weken Mowl komt bezoeken.]
Geef een reactie op Bert Reactie annuleren