Brrrr zat naast me en keek me verwachtingsvol aan.
“Daar moet je kijken.” siste ik en knikte naar de bühne. Brrrr draaide gehoorzaam z’n hoofd, maar ik zag ’m nog steeds steels m’n kant op gluren. Ik was vastbesloten hem dit keer z’n pleziertje niet te gunnen en zette me alvast schrap. Dit keer zou ik me weten te vermannen.
Maar ’t was al te laat. ’t Drama op toneel werd me teveel. Tranen borrelden op in m’n ogen en zelfs m’n neus liep over. Schokschoudersnotterend snoot ik m’n zakdoek vol.
Verdorie.
“Yes!” siste Brrrr en applaudisseerde met alle andere theaterbezoekers mee.
[Al zeventien jaar grien ik op dezelfde momenten in die Musical der Musicals. En Brrrr weet dat. Hij vindt ’t lief, zegt ie en grinnikt d’r bij. Kweenie.]
Geef een reactie op Botte van Friesland Reactie annuleren