Een vergeten tas plaatste me in een fractie van een seconde voor een duivels dilemma.
Het ding was achtergelaten door een jongen en een meisje die zonet de trein al bebbelend waren uitgelopen. Daardoor waren twee zitplaatsen vrijgekomen, waarvan d’r één voor mij zou zijn. Ik had, in de overvolle coupé, al lang genoeg moeten staan, vond ik.
Maar ja. Die tas, hè.
“Jullie vergeten je tas!” riep ik nog, maar ze hoorden ’t al niet meer. Mensen keken me onderzoekend aan. Wat zou ik doen?
[Ik deed ’t stomste wat je maar kunt bedenken. Ik pakte de tas en rende achter ’t stel aan, terwijl de lading nieuwe reizigers door de deuren drongen. Ze bedankten me nog wel, de jongen en ’t meisje, maar m’n zetel was ik kwijt. Verdikkeme.]
Geef een reactie op Jaartal Reactie annuleren