 |
|
Werktuiglijk keken we bij ’t huis met de kist in de kamer naar binnen. Morbide nieuwsgierigheid, zeg maar.
“Shit!” kreten we allebei. De kist was weg en de man zat, als altoos, in z’n stoel.
“Dat kan niet.” zei ik.
“Dan is dus toch de vrouw gestorven.” zei Brrrr.
“Maar die zagen we gisteren.” wierp ik tegen. Brrrr maakte een wegwerpgebaar.
“Ik weet ’t ook niet meer.” zei hij.
[“Ik ga d’r geen derde stukje aan besteden.” beloofde ik mezelf. ’t Was alweer een belofte die ’k niet kon gestand doen.]
Mowl 
Plaats een reactie