|
„Wanneer kom je weer terug”, wilde ik weten van Mowl. „Donderdag pas”, was het antwoord. Pas toen realiseerde ik me de zwaarte van mijn taak als calamiteiten-redacteur. Immers, Mowl duldt geen enkele verhaalloze dag.
„Als jij denkt dat je met een eenmalig berichtje het verdriet van de Mowl-lezertjes kunt verzachten, moet je het vooral daarbij laten”, was het dreigende bericht dat Mowl mij stuurde. Ik wist genoeg. Wil ik na donderdag nog in leven willen blijven, en wil ik ooit nog in aanmerking komen om een mini-weblogmeeting te bezoeken, dan zal ik mijn taak als calamiteiten-redacteur uitermate serieus moeten nemen.
En dus zwoeg ik nu al uren op dit tekstje. De dictie, de woorden, de grammatica, het komt allemaal ontzettend nauw. Pas nu begrijp ik de schier onmogelijke taak die Mowl dagelijks wacht, pas nu dringt het tot me door welk een marteling het moet zijn om dagelijks op exact het juiste tijdstip weer een nieuw verhaal voor te schotelen. Een blogger heeft geen dag vrijaf.
[Calamiteiten-redacteur? Belachelijk. Sinds wanneer is een dag in een hotel in Parijs zonder internetverbinding een calamiteit? Sommigen zouden het gewoon vakantie noemen. Ik kan me ook niet voorstellen dat Brrrr er een traan om kan laten.]
Plaats een reactie