Het moment

Laat ons elkander niet week maken, maar laat ons gauw scheiden; een afscheid dat voor eeuwig is, moet plotseling zijn, anders maakt het van een ogenblik een eeuwigheid en kleeft in de zandloper des levens het droeve zand met tranen aaneen. Lord George Byron (1788-1824)

Het is alweer bijna vijf jaar geleden dat we door Astrid en Leo waren uitgenodigd voor een wandeling naar de Millingse Theetuinen.

Het weer was mooi, het gezelschap aangenaam en het fototoestel, als steeds, bij de hand. Knip, deed ik. En nog eres knip. Kiekjes van onderweg, een oeros langs de kant, een kleurrijke veranda.

Zo rond half zes deed ik weer knip. En had Leo vastgelegd. Peinzend en turend. Zoals Leo eigenlijk op elke foto staat.

Soms zou je willen dat je alle omstandigheden van een moment kunt bewaren en terughalen. Hoe het rook, hoe het proefde. Hoe het voelde. Zonder de argeloosheid van die ene tel te verliezen. Dat ene ogenblik, bijvoorbeeld, begin mei 2003, rond een uur of half zes.

Want ineens belde Astrid. Of ik de foto van dat moment nog had. Voor een bidprentje. Want Leo’s hart was plotseling opgehouden te kloppen.

[Het moment dat ik leerde van de dood van een vriend had trouwens geen geur en miste smaak. Het was vooral verdoofd.]