“Wat een schít-te-ren-de kostuums!” schalde de dame in de pauze van de balletvoorstelling. Ze maakte zich los uit haar kleine kring in de foyer met twee flesjes chocolademelk in haar handen. Er verscheen een gestolde grijns op haar getilde gelaat.
Ze riep de woorden naar de choreograaf van het dansgezelschap, die net voorbijkwam. Hij hoorde haar — hij moet haar wel gehoord hebben — maar verkoos de blijkbaar voor hem abjecte opmerking straal te negeren. Nog geeneens een valse blik keurde hij de ongelukkige dame waardig. Het plaatsvervangend zwijgen was oorverdovend.
[De glimlach bestierf op de lippen van de dame. Als ze draaide hervond ze zich. Ze schreed terug naar haar verlaten gezelschap, het hoofd nog immer fier omhoog geheven, de beide flesjes chocomel als kleine trofeeën voor zich uit getorst.]
Plaats een reactie