|
In de middag stond ik zwijgend met mijn moeder aan het graf. Tegen de avond lag ik even zo woordeloos in Brrrrs armen.
“Armpje.” troostte hij. En na een paar minuten: “Je ligt toch wel gemakkelijk?”
Ik knikte.
“Hou me vast.” gelastte ik. “Voor altijd.” Als antwoord trok hij mij nog wat dichter tegen zich aan.
[“Het is toch wel een beetje erg warm.” zei ik na een kwartier en wurmde me uit zijn omhelzing vrij. Soms duurt altijd niet langer dan vijftien minuten.]
Plaats een reactie