|
“In de toekomst krijgt iedereen zijn vijftien minuten roem.” heeft Andy Warhol geprofeteerd. Ik vond dat mijn aandeel knap lang op zich liet wachten.
Dus toen de provinciale omroep op zoek ging naar mensen die hagelslag wilden testen (hé, wat is er mis met hagelslag?) was ik er als de kippen bij om me aan te melden. De redactie van het zendstation tuinde er in.
Zo gebeurde het dat ik fris gewassen, netjes geschoren en in opperbeste stemming mijn opwachting maakte in de studio. Kwinkslagen in mijn mouw, wetenswaardigheden paraat. Mijn sterrenstatus zou kort maar oogverblindend zijn. Hagelslag, ja.
Ik dolde met de visagie alsof ik er al jaren ge-airbrusht werd. De meisjes giechelden en ik was tevreden. Gelderlands nieuwste idool — het gewest was zowat gewonnen.
Tot ik naast een jochie van acht werd neergezet.
[Wie kan er nou winnen van een onschuldige knaap met blonde lokken die niets anders weet te melden dan dat “chocoladehagel zo lekker zacht is”. Pfrt. Had ik ook kunnen bedenken.]
Geef een reactie op Bas Reactie annuleren