 |
|
Het is het prerogatief van elke zieke om te luieren. Om niks te doen, ledig te zijn en traag. Om verzorgd te worden. Ziek zijn is pas leven.
Ik kuch een beetje en trek de foulard iets meer over me heen. Brrrr komt aangesneld.
“Gaat het?” vraagt ie bezorgd. “Kan ik iets voor je maken?”
Vermoeid schud ik mijn hoofd. Hij pakt mijn hand en glimlacht triest. Dan gaat ie weer. Als ie bijna buiten gehoorsafstand is herzie ik mezelf.
“Een kopje bouillon.” mompel ik. “Alsjeblieft.”
[Brrrr gaat in de keuken aan de slag. En terwijl hij bezig is bedenk ik waar ik nog meer trek in heb. Een tijdschrift? Pralines? Thee? Ik heb nog even voor ik moet beslissen.]
Mowl 
Plaats een reactie