Noodgeld

De hele aardbol kan niet in grotere nood zitten dan één ziel. Ludwig Wittgenstein

Ik had drang, snap je, en ik wist een wc in de openbare bibliotheek, vlakbij. Er moest voor betaald worden, dus ik haalde mijn kleine portemonneetje alvast tevoorschijn. Daar zaten nog genoeg geldstukken in, zag ik.

Ik was niet de enige met hoge nood. Een man stond voor het closet met een euro in zijn hand. Maar de deur bliefde alleen twintigcents munten. Hij keek om.

“Kunt u misschien wisselen?” vroeg hij. Ik verborg mijn portemonneetje achter mijn rug en schudde mijn hoofd.

“Nee.” loog ik. “Het spijt me.” huichelde ik er achteraan. De man keek benauwd en ging buiten het toilet op zoek naar kleingeld.

[Even later zat ik en hoorde ik aan de andere kant van de deur de man terugkeren. Hij rommelde aan de klink. Ik voelde me geeneens schuldig.]