Opzij, opzij, opzij

Beschaving is niet meer dan een verflaagje dat bij de minste regen verdwijnt.” Auguste Rodin (1840-1917)

Het regent. En niet zo’n beetje ook.

Ik fiets van de stad naar huis. De verkeerslichten zitten mee. Nog twee en ik kan in een rechte lijn doortrappen. Ik hoef alleen nog een jongedame in een elektrische rolstoel te passeren.

Niet dus.

De vrouw rijdt te ver naar links om haar op een gewone manier in te halen. In de verte springt het laatste verkeerslicht op groen. Als ze me nu wat ruimte geeft kan ik er op tijd zijn.  Maar in plaats daarvan begint ze te slingeren. Geen kans dat ik er langs kom.

Als we het verkeerslicht bereiken springt het op oranje. Dan rood. En dan staat de rolstoelster stil. Keurig aan de rechterkant van het fietspad. Zoals het hoort. Met alle ruimte voor mij om naast haar te staan. Ze kijkt me aan en glimlacht. Ik glimlach terug en denk aan manieren om de rolstoel onklaar te maken.

[Krijgen die karretjes geen kortsluiting in de regen? En waarom dan niet?]