|
Hoe moet ik dit nu weer vertellen?
Goed, je hebt sokken en sokken. D’r zijn er waar niks mee aan de hand is – en daar heb ik het nu niet over. Waar ik het over heb zijn de sokken die kruipen. Die langs de enkels naar beneden gaan zakken, waardoor je – als je loopt – om de paar meter moet stilstaan en hijsen. Die sokken.
Vanochtend had ik ze weer. Dat soort. Ik voelde de manchet zich naar beneden werken. En toen had ik er opeens genoeg van. Ik vertikte het om nog langer te hijsen.
‘Kruip maar.’ dacht ik. ‘Zak maar. We zullen wel zien wie er het sterkst is.’
Dus liep ik met steeds verder wijkende kous zogenaamd onbekommerd verder. Het tricot had zich inmiddels onder de bal van mijn voet opgehoopt tot een erg onaangenaam aanvoelend bolletje stof. Stilletjes vloekte ik maar ik hield me sterk.
Als het op kruipende sokken aankomt ben ik een echte vent.
[Onderwijl heb ik me suf gepiekerd over de motivatie tot kruipen. Ik bedoel: sokken zijn sokken, nietwaar? Willoze gebruiksvoorwerpen, eender in aanleg. Waarom besluit de ene dan tot dit recalcitrante gedrag waar een ander gehoorzaam om de voet blijft gekneld? Zal dit mysterie nog voor mijn levenseinde worden opgelost? Misschien moet ik toch es jarretels overwegen.]
Geef een reactie op Kitty (Sarjenka) Reactie annuleren