Leeg

Ik ben beroofd en leeg, mijn schepen zijn verbrand, mijn stem verloor haar gloed en vindt geen weerklank meer in ’t dode firmament, niets dan de galm die keert van ’t sombere gewelf van mijn ontredderd hart. Hendrik Marsman (1899-1940)

Over­buur­vrouw T is opgebost.

Waar ze eerst de buurt opschrikte met luide scheld­partijen, ongewenste en ontijdige bezoekjes aan de deur en zo nu en dan een hard­gekookt ei, was ze de laatste tijd rustig. Een wijk­verpleeg­kundige kwam en zorgde ervoor dat ze de voorgeschreven medicijnen ook werkelijk innam. Dat scheelde een hap op een kadetje, kan ik je melden.

Voor eventjes dan toch.

Uiteindelijk hebben de dagelijkse pillen alleen het onvermijdelijke een beetje uitgesteld. Kortgeleden hebben de witte jassen haar alsnog opgehaald en naar een veiliger oord gebracht. Enkele dagen later heeft het kringloop­centrum haar appartement leeggehaald.

Met een lichte huivering bedachten we dat de straat weer een stukje normaler is geworden.

[Kleurrijke figuren worden hier steeds zeldzamer. Als we niet uitkijken wordt alles grijs.]