|
Je weet, ik ben niet zo’n klagerig typje. Geduld en begrip zijn mijn natuurlijke bondgenoten. Mijn inschiklijkheid is, wel, exemplarisch.
Door de bouw van het nieuwe treinstation in Arnhem wordt mijn consideratie de laatste tijd echter danig op de proef gesteld.
Al jaren kom ik via de achteringang – rustig en eenvoudig. Maar omdat het nieuwe, tijdelijke stationsgebouw meer lopen betekent, hebben andere fietsgebruikers ook deze entree ontdekt. En ze parkeren er de fietsen waar het helegaar niet mag: tegen een transformatorhuisje, onder bordjes waar staat dat je er de vehikels niet neer mag zetten.
En dat vinnik zo onbeschoft!
[Vooral omdat het de plek is waar ik altoos mijn vehikel heb kunnen plaatsen. Kom daar nu nog maar es om, met rijen dik geparkeerde tweewielers. Egoïstische aso’s!]
Plaats een reactie