Het zijn ongekende zomerse dagen. De zon triomfeert en de temperaturen stijgen tot ongekende hoogten.
De activiteiten beperken zich noodgedwongen tot de minst inspannende – maar daarom niet minder aangenaam.
Een concert in het park, bijvoorbeeld. Met een flesje rosé onder handbereik. Luisteren en genieten in de schaduw van de overhangende takken.
Er is niks aan de hand. Ook de condensstreep die een straaljager achterlaat in de blauwe lucht wordt normaalgesproken alleen maar opgemerkt.
Maar dit keer schrik ik wanneer ik het geluid van het jachtvliegtuig hoor. En ik denk aan een journalist, zo’n 3400 kilometer van hier vandaan, die het gebrul van de straalmotoren te vaak hoort en voor wie de betekenis ervan lang niet zo onschuldig is.
[Ik ben geen politieke analist, dat laat ik over aan zij die scherper kunnen formuleren dan ik. En deze oorlog (net als elke oorlog) treft met name de onschuldigen – daar hoef je me niet van te overtuigen. Ik had ook graag wat leukers geschreven. Soms kan dat niet.]
Geef een reactie op Steve Reactie annuleren