|
Ik kan met één hand een ontbijtje maken. De vaatwasser uitruimen kan ik ook met slechts een enkele grijper.
De laatste dagen heb ik me bekwaamd in het verrichten van zoveel mogelijk huishoudelijke taken met slecht één klauwtje. Het andere had ik namelijk nodig om de telefoon vast te houden, waarmee ik continu in gesprek was met de helpdesk van de kabelboer.
Inderdaad, de internet-storing is nog steeds niet verholpen. En hoe aardig de jongens en meisjes van de hulpdienst ook zijn, ik wil eigenlijk alleen dat mijn aansluiting het weer doet.
Ik werd zelfs een beetje boos, gisteren. Dat had het meisje niet verwacht. Ze begon te stotteren en ik voelde me bijna schuldig.
‘Niet doen.’ maande ik mezelf. ‘Het is nu zaak sterk te blijven.’ Dat hielp. Ik werd in de wacht gezet.
“We hebben een nieuwe account voor u aangemaakt.” doorbrak het meisje de wachtmuzak enkele minuten later na ruggespraak met een superieur.
“Mooi zo.” beloonde ik haar goede gedrag, “Geef me dan maar de nieuwe toegangsnaam en het wachtwoord.”
Het was even stil.
“Euh… dat kan niet.” hakkelde het wichtje, “Vanwege privacy, begrijpt u?”
Nu zweeg ik een moment.
“Maar hoe…?” Ik hoefde de vraag niet af te maken.
“We sturen het op.” zei het meisje. “Per post.”
[Op zijn vroegst dinsdag kan ik weer aan de slag. In de tussentijd moet ik maar bandbreedte lenen van onbekende buren. Bedankt, wie jullie ook zijn.]
Plaats een reactie