Het hijgend hert

Met wat ik schrijf is het precies als met het Evangelie: men dient het ernstig te nemen, maar niet al te letterlijk. Gerard Reve (1923-2006)

Hoeveel drama kan een mens verdragen?

Eerst werden we onaangenaam verrast met het bericht van de dood van Gerard Reve, daarna bleek Luc te verhuizen.

“Ik heb een huis gekocht.” zei hij. “Ik ga er samenwonen met mijn vriendin.”

Vriendin! Hij had net zo goed een dolk in ons hart kunnen steken.

Maar de pijn verzachtte allengs toen de nieuwe bewoners van Lucs sanctuarium gisteren arriveerden. Allemaal jongemannen, straf van lijf en leden en in de bloei van hun lentes.

“Ik zie dat het goed is.” mompelde ik. Brrrr keek over mijn schouders heen.

“Het kan ook zijn dat ze haar helpen verhuizen.” wees hij naar een meisje dat zich tussen de beloftes verschool.

“Jakkes.” ontsnapte mijn lippen.

[Beschaamd over mijn eigen politieke incorrectheid trok ik de dekens over mijn hoofd. En ik plengde een zilte traan. Toch zou het jammer zijn.]