|
E stond aan de deur.
“Hebben jullie wat te doen, vanavond?” vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd.
“Mooi.” zei hij. “Dan kunnen jullie naar de première van onze nieuwe voorstelling. Lijkt je dat wat?”
Nu had ik het affiche van Erwin Olaf al in de stad zien hangen en een beetje spijtig moeten constateren dat we daar niet bij zouden zijn.
“Ja!” riep ik dus en ik moest me inhouden om E niet te omhelzen. “Ja, ik wil! Ik bedoel – wij willen!”
“Goed zo.” zei E. “Dan zet ik jullie op de genodigdenlijst.”
De genodigdenlijst! Ik heb nog nooit eerder op een genodigdenlijst gestaan! En zeker niet voor een première!
Het is gebeurd. We horen erbij. We zijn genodigd. Een nieuwe stap richting verlichting.
[Trouwens, de vorige keer dat we E en J spraken, vertelden ze dat ze met de koningin naar Argentinie gaan. Dat mochten we toen niet wereldkundig maken. Zo’n royaal geheim bewaren geeft ook al een zekere status, vond ik. Het leven is leuk.]
Geef een reactie op Anne Reactie annuleren