|
Ik ben hopeloos ouwerwets ingesteld. Ook al doe ik soms net of ik hartstikke modern ben – in mijn eigenste ik ben ik een ouwe, conservatieve zak.
Dat is best wel een probleem, wanneer je zulke moderne schoonouders hebt als ik. Die liever nog in 2007 leven dan in 2006. Die cadeautjes geven wanneer ze een zilveren bruiloft vieren. Maar die ook niks malen om pronk en uiterlijk vertoon.
“Waar zijn de corsages?” vroeg ik daarom tevergeefs, toen het feest van gisteren zich begon te voltrekken. Men keek me aan alsof ik Chinees sprak.
“Corsages?” vroeg men. Ik knikte.
“Ja. Corsages. Omhoog voor de mannen, omlaag voor de vrouwen. Corsages.”
Men schudde zijn hoofd. Er werd meewarig geglimlacht. Die René! Altijd van die grapjes!
Maar ik meende het serieus. En toen we aan tafel kwamen, waar een zielig bloemetje in een vaasje zat, bedacht ik me geen moment. De wereld mag dan aan gebrek aan manieren naar de verdoemenis gaan, aan mij zal het niet liggen, hoor!
[De rest van de avond heb ik voor lul gelopen met een zielig bloemetje in mijn borstzak. Maar ik was tenminste gesoigneerd.]
Geef een reactie op Jeand’A Reactie annuleren