|
Hij zegt nooit een woord, de straatkrantverkoper bij onze supermarkt.
Hij zwijgt en glimlacht en knikt tegen iedereen die door de automatische deuren naar binnen gaat.
Het gros reageert niet op zijn vriendelijkheid. Ik kan zijn charme niet weerstaan en zeg hem steeds gedag terug. Dat stelt hij op prijs, hou ik mezelf voor.
Maar van enkel een groet kan een mens niet leven. Dus besloot ik gisteren om maar eens een editie van de straatkrant te kopen. Soms ben ik in een gulle stemming. Een echte Moeder Theresa.
Ik gaf de jongen een twee-euromunt voor het tijdschrift. Het blad kostte één euro negentig, dus ik wachtte op een dubbeltje wisselgeld. Maar in plaats daarvan werd ik getracteerd op een glimlach.
Onhandig pakte ik de straatkrant aan. Een moment nog bleef ik wachten. Ik hipte van mijn ene been op de andere. Toen ging ik de supermarkt in. Zonder dubbeltje.
[Toen ik de winkel weer verliet glimlachte de jongen als vanouds tegen me. Dat mocht ook wel. Hij had tien cent van mij.]
Geef een reactie op Anne Reactie annuleren