 |
|
Mijn zwakte is mijn rug. Zo nu en dan voel ik een dreigend alarm in de onderste regionen opkomen. Een waarschuwing voordat ik er doorheen dreig te gaan.
Al een paar dagen hoor ik de spreekwoordelijke sirenes loeien en ben ik op het ergste voorbereid.
Ik wil het niet zover laten komen en neem mijn maatregelen. Ik beweeg, bijvoorbeeld, uiterst voorzichtig. Als een oud mannetje schuifel ik van A naar B. Bij voorkeur blijf ik overigens in A – wat zou ik in B moeten?
En zalf heb ik ook: van die zalf die eerst koud aanvoelt (en een onverhoedse schrikreactie veroorzaakt, waardoor ik zo in de ergste rugpijnfase kan schieten), daarna vooral nat en dan, uiteindelijk, warmte gaat geven. Een weldadige gloed verzacht en verzorgt mijn rugspieren en houdt ze nog even koest. Voor korte tijd kan ik doen alsof d’r niks aan de hand is.
[Laat ik eerlijk zijn: het is allemaal begonnen toen ik hierop begon te lopen. Ander loopvlak, of zo. Maar je denkt toch niet dat ik ze daarom uitlaat, wel? Ik kijk wel uit.]
Mowl 
Plaats een reactie