Ingehaald

Als dit universum in zijn miljoenvoudige orde en precisie het resultaat van een blind toeval zou zijn, dan is dat net zo geloofwaardig als wanneer een drukkerij explodeert en alle druklettertjes weer op de grond terecht komen in de voltooide en foutloze vorm van het woordenboek. Albert Einstein (1879-1955)

Al anderhalf jaar wonen J en E in een bovenwoning aan de overkant van de straat. Het werd gisterenavond dat we eindelijk officieel kennismaakten.

We keuvelden en hadden het – dat gaat zo met mensen van om en nabij de veertig – over het verleden. J en E vertelden dat ze in Tilburg hadden gewoond.

“Da’s ook toevallig!” zei ik, “Ik ook.”

“Tjonge.” zei E. “Waar heb je gewoond?”

“Daar-en-daar.” zei ik.

“En heb je dat-en-dat gestudeerd?” Ik knikte.

“Wanneer?” vroeg E.

“Dan-en-dan.” antwoordde ik.

E zei niks maar verdween. Even later kwam ie terug met een fotoalbum. Hij sloeg het open en wees naar een foto.

“Verrek!” zei ik, “Dat ben ik!”

En inderdaad – E had een foto van de introductieweken op mijn opleiding. Ik poseerde in een groepje. Ik herinnerde me enkele bijna-vergeten gezichten.
Ineens zag ik waarom E deze foto had ingeplakt.

“Verrek!” zei ik, “Dat ben jij!”

[Het is een kleine wereld. En het komt allemaal in onze straat wonen.]