De rozenkavalier

U weet toch wat charme is: een manier om ‘ja’ ten antwoord te krijgen zonder ook maar een duidelijke vraag te hebben gesteld. Albert Camus (1913-1960)

Toen ik de deur opende keek ik in het gezicht van een verregende jongen. Zijn donkere haren lagen in natte slierten tegen zijn huid. Zijn even donkere ogen lichtten op toen hij me zag.

“Goedenavond meneer.” zei hij enthousiast, “Mag ik een paar ogenblikken van uw tijd lenen?”

De jongen wachtte geen antwoord af en duwde zijn armen omhoog. Ik merkte de bossen rozen op die erin rusten.

“We” – ik zag nu pas meer jongens als hij in de straat – “We zijn van de tuinbouwschool. En we hebben een nieuwe kas nodig.” De jongen verschoof. “Toen zijn we – we zijn met duizend man, meneer! – bij mekaar gekomen en hebben een plan verzonnen waarmee we geld konden verdienen.” Hij keek triomfantelijk en gaf zijn rozen nog een zetje.

“En dit is het, meneer!” schalde hij. “Rozen! We hebben – op biologische wijze, meneer! – duizenden rozen gekweekt. Met heel veel liefde!” Hij knikte naar de bloemen in zijn armen. “Ze barsten van de liefde, ziet u niet?”

Ik merkte dat mijn mond openstond.

“Welnu, meneer,” vervolgde de jongen, “Vandaag gaan we – in de regen, maar dat maakt ons niks uit, meneer! – langs de huizen om de rozen aan de mensen aan te bieden.” Zijn stem werd nog wervender. “Als u dus een bosje zou willen kopen.” Hij keek verwachtingsvol. “Of twee. U zou er ons en de school heel erg mee helpen.”

[Ik heb me laten inpakken, dacht ik even later met mijn rozen in de hand. Ik glimlachte.]