|
"Ga maar vast zitten." zei de moeder in het hamburgerrestaurant tegen haar zoon. "Wat wil je hebben?"
De jongen, maatje meer, wrong zich tussen de vastgeklonken stoel en tafel. In zijn linkerhand hield hij een in cadeaupapier verpakt pakketje vast.
"Wat hebben ze?" vroeg hij. De moeder keek op het menubord.
"Ehm, een gewoon hamburgermenu," las ze voor, "En een supermenu." Haar zoon keek op.
"Wat is het verschil?" vroeg hij.
"Geen idee." zei de moeder. "Ik ga wel even vragen. Blijf je zitten?"
Dat laatste verzoek was overbodig. De jongen had geen kant opgekund. Bovendien was hij te druk in de weer om de verpakking van zijn cadeautje te scheuren. Tevoorschijn kwam een computerspel: een aantal blinkende schijfjes in een ingenieus geconstrueerd boekje verzameld. Aandachtig bekeek de jongen de tekst op de achterzijde.
De moeder keerde weer.
"Bij het gewone menu krijg je twee hamburgers," zei ze, "En bij het supermenu één grote." Afwachtend keek ze haar zoon aan. "Weet je het al?"
Zonder de ogen van de tekst af te halen antwoordde hij: "Doe maar het supermenu. Met een extra hamburger." Moeder knikte. Ze wilde weglopen maar bedacht zich.
"Wat wil je erbij drinken?" vroeg ze. "Cola? Sinas?" De jongen schudde zijn hoofd.
"Milkshake." zei hij kort.
"Vanille of chocola?" De jongen haalde zijn schouders op.
"Als het maar milkshake is?" begreep de moeder. Haar zoon reageerde niet. Hij tuurde naar de schijfjes in zijn hand. Moeder haaste zich naar de afgiftebalie.
[Meneer Bin Laden kan gerust zijn terroristische activiteiten tegen het Westen staken. We zijn al druk bezig zelf een einde aan onze beschaving te maken.]
Plaats een reactie