|
Een ramp heeft zich voltrokken. Het land is in diepe crisis. Mensen zijn ondergebracht in sportzalen en gemeentehuizen. Grote delen van het land zijn onbereikbaar. De energievoorziening is deels afgesloten.
Het heeft gesneeuwd.
Sneeuw is iets vreselijks. Het lijkt onschuldige neerslag, in een wat vastere en wittere vorm – maar het is een monster. Elk jaar komt het weer: onverhoeds, als vanuit een hinderlaag, legt het de hele samenleving lam.
De mensheid huppelt al millenia rond op de aardkloot – hij heeft vele gevaren getrotseerd, zich aangepast en ontwikkeld. Maar de sneeuwval, daar heeft ie nooit aan weten te wennen.
En, vreemd genoeg, zijn het die momenten, waar de mens moet buigen voor de natuur, zijn plaats moet erkennen, zich nederig moet tonen, dat ik stiekem glimlach.
Nee, we zijn niet de heersers van het heelal. We zijn niets dan een speelbal. Een schakel in de keten. Geen reden voor hoogmoed of zelfgenoegzaamheid.
[We trekken nog maar een flesje wijn open, kruipen lekker tegen mekaar en zetten een leuke film op. Wij redden ons wel.]
Geef een reactie op linette Reactie annuleren